همه چیز درباره سیلوسایبین تراپی: روش جدید درمانی در روانشناسی
سیلوسایبین تراپی و نحوه انجام آن
سیلوسایبین تراپی یکی از روش‌های نوین در روانشناسی است که به کمک آن می‌توان به آرامش و پیشرفت در زندگی دست یافت. روان‌شناسان برای فرآیند درمان افراد، سعی می‌کنند از روش‌های مختلف مشاوره‌ای استفاده کنند. درمان‌ها می‌توانند شامل داروها یا جلسات مشاوره باشند، و انتخاب روش مناسب نیازمند تحقیق و مشورت با مشاور متخصص است. اکلکتیک تراپی یکی از روش‌های درمانی برای اختلالات روانی است که می‌تواند به افراد کمک‌های زیادی کند.
سیلوسایبین تراپی چیست؟
سیلوسایبین (به انگلیسی: Psilocybin) یا سایلوسایبین، یک مادهٔ روانگردان از کلاس ایندول و تریپتامین است. قارچ‌های سایلوسایبین، که به عنوان “مجیک ماشروم” شناخته می‌شوند، حاوی سایلوسایبین و سایلوسین هستند و برای اهداف عرفانی، تفریحی و پزشکی، به ویژه درمان افسردگی، مورد استفاده قرار می‌گیرند. سایلوسایبین بعد از مصرف به سایلوسین تبدیل می‌شود و اثر توهم‌زای آن به دلیل شباهت شیمیایی آن به پیام‌رسان عصبی سروتونین است.
اختلالات روانی و سیلوسایبین تراپی
ضربه‌های روانی می‌توانند منجر به اختلالات شخصیتی مختلفی شوند، از جمله افسردگی. افسردگی به عنوان یک اختلال روانی، در افراد به اشکال مختلفی بروز می‌کند و علائم آن ممکن است منحصر به فرد باشد. انتخاب روش درمان مناسب برای افسردگی می‌تواند به بهبود وضعیت فرد کمک کند. سیلوسایبین تراپی یکی از روش‌های نوین در درمان افسردگی است که به دلیل تأثیرات خاص خود مورد توجه قرار گرفته است.
تاریخچه درمان با سیلوسایبین
در سال 1958، آلبرت هافمن، شیمیدان سوئیسی، موفق به جداسازی سیلوسایبین و سیلوسین از قارچ Psilocybe Mexicana شد. شرکت ساندوز، کارفرمای هافمن، سیلوسایبین خالص را برای استفاده در روان‌درمانی به پزشکان در سراسر جهان عرضه کرد. با این حال، به دلیل نگرانی از پتانسیل سوء مصرف، استفاده از این قارچ‌ها به سرعت محدود شد و این محدودیت به مطالعات علمی نیز کشیده شد، به طوری که در دهه‌های بعد بودجه‌ای به تحقیقات در این زمینه اختصاص نیافت.
از اوایل دهه 90 میلادی، علاقه به مطالعه بر روی قارچ‌های حاوی سیلوسایبین دوباره افزایش یافت. نتایج مطالعات اخیر نشان‌دهنده ایمنی، اثر بخشی بالا و عوارض جانبی محدود و قابل کنترل در داوطلبین بوده است. این نتایج به قارچ‌ها به عنوان یک امید درمانی جدید برای اختلالات روانی و بیماری‌ها نگریسته شده است.
اکثر مطالعات علمی تا به امروز با دوزهایی از سیلوسایبین انجام شده که تجربیات روانی خاصی را برای فرد القا می‌کند. از اوایل قرن 21، مؤسسات دانشگاهی معتبر مانند جان هاپکینز و ییل به بررسی درمان با سیلوسایبین پرداخته‌اند. دانشگاه جان هاپکینز، در سال 2000، پس از چندین دهه ممنوعیت تحقیقات، برای اولین بار تأییدیه نظارتی برای تحقیقات روانگردان دریافت کرد. در سال 2004، مطالعه‌ای در دانشگاه کالیفرنیا با هدف بررسی اثر سیلوسایبین بر افسردگی بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته انجام شد که توجهات را به مطالعه بر روی سیلوسایبین جلب کرد و باعث از سرگیری تحقیقات شد.
در سال 2006، اولین مقاله تحقیقاتی دانشگاه جان هاپکینز در مورد تأثیر بلندمدت استفاده از یک یا دو دوز سیلوسایبین منتشر شد. این مطالعه نشان داد که تجویز سیلوسایبین در محیطی ایمن می‌تواند به بهبود خلق و خو و ایجاد تجربیاتی شبیه به تجربیات عرفانی منجر شود و اثرات روانشناختی آن می‌تواند حداقل به مدت 8 هفته ادامه یابد.
در سال‌های اخیر، برخی کشورها مانند سوئیس، هلند، ایتالیا، یونان، برزیل، قبرس و جمهوری چک به جرم‌زدایی از سیلوسایبین پرداخته‌اند. در حال حاضر، قوانینی در بیش از ده کشور به تصویب رسیده است که به محققان اجازه می‌دهد تا به مطالعه بیشتر در مورد سیلوسایبین بپردازند. توجه به این نکته ضروری است که جرم‌زدایی و استفاده از این ماده عمدتاً حول ارزش درمانی آن متمرکز شده است.
نحوه انجام سیلوسایبین تراپی
سیلوسایبین تراپی به مصرف ماده سیلوسایبین توسط بیمار در یک محیط کنترل شده و امن اشاره دارد. در این روش، بیمار تحت نظارت درمانگر قرار می‌گیرد که به تسهیل تجربه وی کمک می‌کند. مدت زمان معمول یک جلسه سیلوسایبین تراپی حدود 6 تا 8 ساعت است، اگرچه در برخی موارد ممکن است بیماران بیش از یک بار از این ماده استفاده کنند. به طور کلی، استاندارد درمان شامل یک یا دو دوز با فاصله زمانی سه ماهه است. هدف از این روش این است که بیمار بتواند تجربیات خود را تحلیل کرده و بینش‌های حاصل از آن را با درمانگر در میان بگذارد، که می‌تواند منجر به تغییر الگوهای رفتاری غیرمفید شود.
کاربردهای سیلوسایبین تراپی
سیلوسایبین تراپی به طور ویژه برای بیمارانی که به درمان‌های معمول پاسخ نمی‌دهند، استفاده می‌شود. این روش در بیماران مبتلا به سرطان می‌تواند به کاهش افسردگی، اضطراب و احساس ترس یا ناامیدی نسبت به بیماری کمک کند. همچنین، برای مبتلایان به افسردگی مقاوم به درمان مؤثر بوده و مطالعات نشان داده‌اند که از هر 20 بیمار، 13 نفر بهبودی کامل را تجربه می‌کنند. سیلوسایبین تراپی همچنین برای بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نتایج مثبتی داشته است.
اثرات درمان با سیلوسایبین
مطالعات نشان داده‌اند که سیلوسایبین می‌تواند ارتباط عملکردی بین نواحی مختلف مغز را افزایش دهد و منجر به تقویت انعطاف‌پذیری ذهنی و آرامش عاطفی فرد شود. اثرات درمان با سیلوسایبین شامل موارد زیر است:
کاهش میزان افسردگی و اضطراب
پذیرش بهتر خود
کاهش نگرانی‌های بیش از حد نسبت به مسائل
افزایش خلق و خو
کاهش ترس از آینده
افزایش حس معنویت و ارتباط
بهبود کیفیت زندگی
بر اساس مطالعات، حدود دو سوم از افراد مقاوم به درمان پس از مصرف سیلوسایبین بهبودهای ماندگاری در خلق و خو و کیفیت زندگی خود تجربه می‌کنند.
ملاحظات درمان با سیلوسایبین
تجویز سیلوسایبین باید تحت نظر یک درمانگر انجام شود. مهم است که قبل از مصرف سیلوسایبین با پزشک خود مشورت کنید، به ویژه در موارد زیر:
– وجود مشکلات قلبی یا سابقه خانوادگی آن
– بیماری اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی، یا سابقه خانوادگی این اختلالات
– تداخل دارویی با داروهای ضد افسردگی مانند SSRI، SNRI، MAOI و یا تثبیت‌کننده‌های خلق و خو مانند لیتیم
کاربردهای سیلوسایبین تراپی
سیلوسایبین تراپی عمدتاً برای بیمارانی که به درمان‌های معمول پاسخ نمی‌دهند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این روش درمانی در افرادی که به سرطان مبتلا هستند، می‌تواند به کاهش افسردگی، اضطراب و احساس ترس یا ناامیدی مربوط به بیماری کمک کند. همچنین، سیلوسایبین تراپی برای درمان افسردگی مقاوم به درمان کاربرد دارد و بر اساس مطالعات، از هر 20 بیمار، 13 نفر بهبودی کامل را تجربه می‌کنند. این روش همچنین پتانسیل بالایی در کاهش علائم افسردگی و اضطراب و بهبود پایدار دارد. علاوه بر این، سیلوسایبین تراپی برای بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نتایج مثبت چشمگیری به همراه داشته است.
سخن آخر:
توجه به این نکات می‌تواند به اطمینان از ایمنی و اثربخشی درمان کمک کند و از بروز عوارض جانبی ناخواسته جلوگیری نماید.
گردآوری: بخش روانشناسی موزستان