بی‌فرهنگی در سی‌وسه پل اصفهان
ایسنا | بیتا رشید حاجی در یادداشتی نوشت: نوروز، این کهن‌ترین آیین مانای ایرانی، فرصتی‌ست برای بازاندیشی، برای بازگشت به ریشه‌ها، برای احترام به آنچه بوده‌ایم و باید باشیم. اما گاه در میان شور سفر و شوق دیدار، آنچه گم می‌شود، حرمت است؛ حرمت تاریخ، حرمت طبیعت، حرمت سرزمین.
امروز ویدئویی در فضای مجازی دست‌به‌دست شد از نوشتن یادگاری یک مسافر نوروزی بر پیکره سی‌وسه‌پل اصفهان. پلی که نه‌فقط معماری‌اش، که خاطره‌اش در جان تاریخ این مرز و بوم تنیده شده؛ پلی که نماد شکوه اصفهان صفوی‌ست و سندی‌ست از توانمندی مردمی که تمدن را نه فقط در سنگ و آجر، که در رفتار و اندیشه‌شان معنا می‌کردند. حال، دست بی‌مهری یک مسافر ناآگاه، نام خود را بر دل این میراث ملی حک کرده؛ غافل از آنکه این خود، نوعی جنایت فرهنگی‌ست.
در سوی دیگر کشور، در هرمزگان، گزارش‌ها و تصاویر از برداشت و انتقال گسترده خاک نقره‌ای جزیره هرمز، دل هر ایرانی دغدغه‌مند را لرزاند. خاکی که نه‌تنها ترکیبی از عناصر کمیاب و رنگین‌کمانی طبیعی‌ست، بلکه بخشی از هویت زمین‌شناسی و زیبایی منحصر به‌فرد جزیره محسوب می‌شود. خاکی که در کنار دریا، قصه می‌گوید از میلیون‌ها سال دگرگونی زمین و امروز از آن جدا می‌شود تا سودی کوتاه‌مدت روانه جیب عده‌ای معدود شود و در طاقچه خانه ها قرارگیرد و یا دکور روی میزها شود.
هر دو ماجرا، یک درد مشترک دارند؛ نبود آموزش فرهنگی، فقدان نظارت مؤثر، و بی‌توجهی به میراث ملموس و ناملموس ما. اگر نوشتن نام کوچک خود بر ستون‌های بزرگ تاریخ را «افتخار» بدانیم، یا خاک را کالایی برای سود، دیگر چه چیزی از “سرزمین مادری” باقی خواهد ماند؟
رسالت ما، چه به‌عنوان رسانه، چه نهاد مدنی، و چه شهروند، آن است که چنین رفتارهایی را نه‌تنها نکوهش کنیم، بلکه با آموزش و فرهنگ‌سازی، ریشه آن‌ها را بخشکانیم. باید در مدارس، دانشگاه‌ها، و رسانه‌های ملی و محلی، کرامت بناهای تاریخی و ذخایر طبیعی را آموزش داد. باید مجازات‌های بازدارنده وضع و اجرا شوند، و مهم‌تر از آن، باید حس تعلق به وطن، به تاریخ، به طبیعت، در جان نسل آینده کاشته شود.
فراموش نکنیم، سی‌وسه‌پل تنها یک پل نیست؛ خاک هرمز تنها خاک نیست؛ این‌ها صفحه‌هایی از شناسنامه ما هستند. و شناسنامه را نمی‌نویسند، نمی‌برند، نمی‌فروشند؛ آن را با احترام حفظ می‌کنند.
