بیوگرافی بریژیت باردو؛ از ستاره سینما تا مدافع حیوانات

بیوگرافی بریژیت باردو؛ اسطوره‌ای که هنوز الهام‌بخش است

چکیده ای از بیوگرافی بریژیت باردو

نام : بریژیت آن-ماری باردو

متولد : 28 سپتامبر 1934 پاریس، جمهوری سوم فرانسه

حرفه : بازیگر، فعال حقوق حیوانات

سال‌های فعالیت : 1973–تاکنون 

همسران : روژه وادیم

ژاک شاریه

گونتر زاکس

برنارد دورماله 

بیوگرافی بریژیت آن-ماری باردو

بریژیت آن-ماری باردو (Brigitte Anne-Marie Bardot)، زاده 28 سپتامبر 1934 در پاریس، یکی از برجسته‌ترین چهره‌های سینمای فرانسه و نماد انقلاب جنسی دهه‌های 1950 و 1960 میلادی است. او با نام مستعار “ب.ب.” (B.B.) شناخته می‌شود و به عنوان بازیگر، خواننده، مدل مد، رقصنده و فعال حقوق حیوانات فعالیت کرده است. باردو با ایفای نقش‌هایی که سبک زندگی لذت‌جویانه و آزادانه را به تصویر می‌کشید، به یکی از شناخته‌شده‌ترین نمادهای فرهنگی جهان تبدیل شد. او در 47 فیلم بازی کرد، بیش از 60 آهنگ ضبط کرد و در چندین نمایش موزیکال شرکت داشت.

باردو در سال 1973 از صنعت سرگرمی کناره‌گیری کرد و از آن زمان به دفاع از حقوق حیوانات پرداخت. با وجود جنجال‌های سیاسی و حقوقی، او همچنان یک آیکون فرهنگی باقی مانده و در سال 1985 نشان لژیون دونور فرانسه را دریافت کرد (هرچند آن را نپذیرفت). 

زندگی اولیه و کودکی

بریژیت باردو در 15مین منطقه پاریس، در دوران جمهوری سوم فرانسه، در خانواده‌ای مرفه و محافظه‌کار کاتولیک به دنیا آمد. پدرش، لویی باردو، مهندس و صاحب کارخانه‌های صنعتی بود که از لیگنی-آن-باروا آمده بود. مادرش، آن-ماری موسِل (ملقب به توتی)، دختر مدیر یک شرکت بیمه بود و در 16 سالگی با لویی ازدواج کرد.

باردو در آپارتمانی هفت‌خوابه در منطقه لوکس 16مین پاریس بزرگ شد. کودکی او مرفه اما پر از محدودیت بود؛ پدرش بر آداب و رفتار سخت‌گیر بود و مادرش دوستانش را با دقت انتخاب می‌کرد. باردو از کودکی به دلیل آمبلیوپی (ضعف بینایی) در چشم چپ مشکل داشت و یک خواهر کوچکتر به نام میژانو (مری-ژان) داشت.

در دوران جنگ جهانی دوم و اشغال پاریس توسط نازی‌ها، باردو بیشتر در خانه ماند و به رقص باله علاقه‌مند شد. از هفت سالگی در مدرسه خصوصی کور هاتمر تحصیل کرد و سه روز در هفته به مدرسه می‌رفت. او به کلاس‌های باله مادام بورژه رفت و همراه خواهرش آموزش دید، اما میژانو آن را رها کرد و باردو بر آن متمرکز شد. در سال 1947، در کنسرواتوار ملی پاریس پذیرفته شد و سه سال زیر نظر بوریس کنیازف، طراح رقص روس، آموزش دید.

همکلاسی‌هایش او را “بیشِت” (گوزن کوچک) می‌نامیدند. در سال 1949، در یک نمایش مد شرکت کرد و توسط هلن گوردون-لازارف، مدیر مجله‌های Elle و Le Jardin des Modes، به عنوان مدل جونیور استخدام شد. در مارس 1950، عکسش روی جلد Elle منتشر شد و این آغاز ورودش به دنیای هنر بود.

آغاز حرفه هنری و شهرت

باردو بازیگری را در سال 1952 آغاز کرد. او برای فیلم Les Lauriers sont coupés تست داد، اما فیلم ساخته نشد. با این حال، با روژه وادیم آشنا شد که رابطه‌شان تأثیر عمیقی بر حرفه‌اش گذاشت. اولین نقشش در کمدی Crazy for Love (سوراخ نورمن) با بورویل بود. سپس در Manina, the Girl in the Bikini (1952)، The Long Teeth (1953)، His Father’s Portrait (1953)، و Act of Love (1953) با کرک داگلاس بازی کرد. حضورش در جشنواره کن 1953 توجه رسانه‌ها را جلب کرد.

در سال‌های 1954–1955، در فیلم‌هایی مانند Concert of Intrigue، Caroline and the Rebels، School for Love مقابل ژان ماره، Doctor at Sea (اولین نقش انگلیسی‌زبان با درک بوگارد)، The Grand Maneuver، The Light Across the Street، و Helen of Troy بازی کرد. در Mio figlio Nerone (1956)، موهایش را بلوند کرد و این ظاهر را حفظ کرد.

شهرت جهانی او با چهار فیلم در 1956 آغاز شد: Naughty Girl، Plucking the Daisy، The Bride Is Much Too Beautiful، و And God Created Woman به کارگردانی وادیم. 

فیلم‌های بین‌المللی، خوانندگی و کناره‌گیری

در اواسط دهه 1960، باردو به بازار جهانی روی آورد: Le Mépris (1963) گدار، Une ravissante idiote (1964) با آنتونی پرکینز، Dear Brigitte (1965) با جیمز استوارت، Viva Maria! (1965) با ژن مورو (نامزد بفتا)، Masculin Féminin (1966)، Two Weeks in September (1968)، Spirits of the Dead (1968)، و Shalako (1968) با شان کانری.

او خواننده‌ای موفق بود و با سرژ گینزبورگ، باب زاگوری و ساشا دیستل همکاری کرد.

آهنگ‌هایی مانند “Harley Davidson”، “Je t’aime… moi non-plus”، “Bubble Gum”، و “La Madrague” ضبط کرد. نسخه او از “Je t’aime… moi non-plus” در 1986 منتشر شد و در 2006 دانلود محبوبی شد.

از 1969 تا 1978، چهره رسمی ماریان (نماد آزادی فرانسه) بود. فیلم‌های پایانی‌اش شامل Les Femmes (1969)، The Bear and the Doll (1970)، Les Novices (1970)، Boulevard du Rhum (1971)، The Legend of Frenchie King (1971) با کلودیا کاردیناله، Don Juan, or If Don Juan Were a Woman (1973)، و The Edifying and Joyous Story of Colinot (1973) بودند. در 1974، در 40 سالگی، در پلی‌بوی ظاهر شد. باردو در 39 سالگی کناره‌گیری کرد.

فعالیت در حقوق حیوانات

پس از کناره‌گیری، باردو به فعال برجسته حقوق حیوانات تبدیل شد. در 1977 با پل واتسون علیه شکار فوک در کانادا همکاری کرد. در 1986، بنیاد بریژیت باردو را تأسیس کرد و 3 میلیون فرانک از حراج وسایل شخصی‌اش جمع‌آوری کرد. او گیاه‌خوار شد و علیه مصرف گوشت اسب، کشتار حیوانات و شکار مبارزه کرد. در 1989، به دلیل اخته کردن الاغ همسایه‌اش محاکمه شد و برنده شد.

در 1994، فروش گوشت اسب را محکوم کرد. در 1999، از چین به دلیل کشتار حیوانات انتقاد کرد. در 2001، برای سگ‌های ولگرد بخارست کمک کرد. در 2010، علیه شکار دلفین در فارو، در 2011 علیه گاوبازی در فرانسه، و در 2015 علیه برنامه استرالیا برای نابودی گربه‌ها اعتراض کرد. در 2024، برای آزادی واتسون تلاش کرد و از امانوئل مکرون پناهندگی سیاسی خواست. انجمن حفاظت از دریاها در 2011 کشتی‌اش را به نام او تغییر داد.

زندگی شخصی و روابط

باردو چهار بار ازدواج کرد و 17 رابطه عاشقانه داشت. او وقتی “شور رابطه کم می‌شد”، به سراغ دیگری می‌رفت. 

• روژه وادیم (1952–1957): پس از رابطه با ژان-لویی ترنتینیان جدا شدند.

• ژاک شریه (1959–1962): تنها فرزندش، نیکولا-ژاک (متولد 1960)، از این ازدواج است. باردو از بارداری ناراضی بود و تلاش کرد جنین را سقط کند. نیکولا در خانواده شریه بزرگ شد و رابطه کمی با مادرش داشت. در 1997، به دلیل توهین در کتاب خاطراتش، از او شکایت کردند.

• گونتر ساش (1966–1969): میلیونر آلمانی.

• برنار دورمال (از 1992): مشاور سابق ژان-ماری لوپن.

او با افرادی مانند باب زاگوری، سرژ گینزبورگ، وارن بیتی، پاتریک ژیل، و میروسلاو بروزک رابطه داشت. در 1958، پس از جدایی از ترنتینیان، فروپاشی عصبی داشت و اقدام به خودکشی کرد. در 1983، با قرص‌های آرام‌بخش اقدام به خودکشی کرد اما نجات یافت. در 1984، سرطان سینه را با پرتودرمانی شکست داد. باردو مخالف اختلاط نژادی است و دو نوه (آنا و تیا) از نیکولا دارد.

جنجال‌ها و مسائل سیاسی

باردو از دهه 1990 جنجال‌برانگیز شد. او علیه مهاجرت، اسلام، اختلاط نژادی، و همجنس‌گرایان سخن گفت و شش بار به اتهام تحریک نفرت نژادی جریمه شد (آخرین بار در 2021، 20,000 یورو به دلیل توهین به ساکنان رئونیون). در کتاب‌هایش مانند Le Carré de Pluton (1999) و Un cri dans le silence (2003)، این دیدگاه‌ها را بیان کرد. او از شارل دوگل، مارین لوپن و حزب جبهه ملی (رالی ملی) حمایت کرد. در 2008، سارا پالین را “احمق” خواند. در 2018، ادعاهای آزار جنسی در هالیوود را “ریاکارانه” دانست. در می 2025، فمینیسم را “بیش از حد ایدئولوژیک” خواند و از مشکلات حقوقی ژرار دوپاردیو و نیکولا بدو انتقاد کرد.

فیلم های بریژیت باردو

عکس های بریژیت باردو

گردآوری:بخش بازیگران موزستان