تاندونیت پرونئال؛ بیماری دردناکی که باعث محدودیت حرکت می‌شود

تاندونیت پرونئال: نشانه‌ها، علائم و راه‌های درمان 

تاندونیت پرونئال یک بیماری شایع است که تاندون های واقع در قسمت بیرونی ساق پا را تحت تاثیر قرار می دهد که به عنوان تاندون پرونئال شناخته می شود. این تاندون ها نقش مهمی در تثبیت پا و مچ پا دارند و مستعد آسیب و التهاب هستند. در این مقاله علل، علائم، پیشگیری، تشخیص و گزینه‌های درمانی تاندونیت پرونئال را بررسی می‌کنیم.

علل تاندونیت پرونئال

تاندونیت پرونئال معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد یا فشار مکرر روی تاندون‌های پرونئال ایجاد می‌شود. برخی از علل رایج عبارتند از:

• فعالیت بدنی بیش از حد: درگیر شدن در فعالیت هایی که شامل حرکات مکرر مچ پا است، مانند دویدن، رقصیدن یا ورزش هایی مانند فوتبال یا بسکتبال، می تواند تاندون های پرونئال را تحت فشار قرار دهد و منجر به تاندونیت شود.

• کفش نامناسب: پوشیدن کفش‌هایی که فاقد حمایت مناسب هستند می‌تواند به ایجاد تاندونیت پرونئال کمک کند.

• بی ثباتی مچ پا: افراد با عضلات ضعیف مچ پا یا سابقه پیچ خوردگی مچ پا بیشتر مستعد ابتلا به تاندونیت پرونئال هستند.

علائم تاندونیت پرونئال

علائم زیر ممکن است در افراد مبتلا به تاندونیت پرونئال مشاهده شود:

• درد در قسمت بیرونی ساق پا، درست در پشت استخوان مچ پا

• تورم و حساسیت در طول مسیر تاندون های پرونئال

• احساس درد یا ضربان، به ویژه در هنگام فعالیت بدنی یا هنگام راه رفتن روی سطوح ناهموار

• مشکل در خم کردن یا نشان دادن پا به دلیل درد و سفتی

چه کسانی به تاندونیت پرونئال مبتلا می شوند؟

هر کسی ممکن است به تاندونیت پرونئال مبتلا شود، اما در افرادی که ورزش‌هایی انجام می‌دهند که شامل حرکات زیاد مچ پا می‌شود، شایع‌تر است. همچنین احتمال ابتلا به تاندونیت پرونئال بیشتر است اگر:

• بالای 40 هستید

• قبل از فعالیت بدنی حرکات کششی انجام ندهید

• شرایط خاصی مانند دیابت ، آرتروز ، آرتریت روماتوئید یا نقرس داشته باشید 

• آسیب های قبلی تاندون داشته اید

• قوس های بلندی در پاهای خود داشته باشید

• اضافه وزن دارید

• تاندون های سفت داشته باشید

پیشگیری از تاندونیت پرونئال

در حالی که پیشگیری از تاندونیت پرونئال می تواند چالش برانگیز باشد، اقدامات زیر ممکن است به کاهش خطر کمک کند:

• کفش مناسب: پوشیدن کفش‌هایی که قوس، بالشتک و پایداری کافی را فراهم می‌کنند، می‌تواند فشار وارده بر تاندون‌های پرونئال را به حداقل برساند.

• افزایش تدریجی فعالیت: از افزایش ناگهانی سطح فعالیت بدنی خودداری کنید و به بدن زمان بدهید تا با شدت یا مدت زمان افزایش یافته سازگار شود.

• تمرینات تقویتی: به طور منظم تمریناتی را انجام دهید که عضلات حمایت کننده از مچ پا و پا را هدف قرار می دهد تا ثبات را بهبود بخشد و خطر آسیب تاندون را کاهش دهد.

• استفاده از اتلها یا تکیه گاه ها: در صورت توصیه یک متخصص مراقبت های بهداشتی، استفاده از آتل ها یا تکیه گاه های مچ پا می تواند حمایت بیشتری را ایجاد کند و فشار روی تاندون های پرونئال را کاهش دهد.

تشخیص تاندونیت پرونئال

برای تشخیص تاندونیت پرونئال، یک متخصص مراقبت های بهداشتی معمولاً یک معاینه کامل انجام می دهد و سابقه پزشکی فرد را در نظر می گیرد. آزمایش های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه فیزیکی: پزشک پای آسیب دیده را از نظر علائم تورم، حساسیت و درد ارزیابی می کند. آنها همچنین ممکن است ضعف در عضلات مچ پا و پا را بررسی کنند.

• آزمایشات تصویربرداری: اشعه ایکس و MRI ممکن است برای تجسم تاندون های پرونئال و رد سایر علل بالقوه علائم تجویز شود.

درمان تاندونیت پرونئال

درمان تاندونیت پرونئال بر کاهش درد، التهاب و بهبودی تمرکز دارد. روش های زیر معمولا استفاده می شود:

• استراحت و اصلاح فعالیت: اجتناب از فعالیت‌هایی که علائم را تشدید می‌کنند و به تاندون‌ها اجازه استراحت می‌دهند بسیار مهم است. پزشک ممکن است اصلاح فعالیت‌های بدنی یا استفاده از عصا را برای بی‌حرکت کردن موقت پای آسیب‌دیده توصیه کند.

• بریسینگ: اگر مجبور به انجام حرکات خاصی مانند دویدن یا پریدن هستید، مچ بند می تواند مچ پا را پشتیبانی و تثبیت کند.

• روش RICE: می توانید RICE (استراحت، یخ، فشرده سازی و ارتفاع) را در خانه انجام دهید. با اجتناب از فعالیت های سنگین استراحت کنید. هر دو ساعت یکبار یک کیسه یخ یا کمپرس سرد روی مچ پا به مدت 20 دقیقه قرار دهید. برای کاهش تورم مچ پای خود را در یک باند فشاری بپیچید و مچ پای خود را ترجیحا بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید.

• داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم ممکن است برای کاهش درد و التهاب توصیه شوند.

• فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست می تواند افراد را از طریق تمرینات و کشش ها برای بهبود انعطاف پذیری، قدرت و ثبات مچ پا و پا راهنمایی کند. آنها همچنین ممکن است از تکنیک هایی مانند اولتراسوند یا تحریک الکتریکی برای کمک به روند بهبودی استفاده کنند.

• تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدید تاندونیت پرونئال، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را برای کاهش التهاب و درد تجویز کند. با این حال، این تزریق ها معمولاً به دلیل عوارض جانبی بالقوه به مقدار کم مورد استفاده قرار می گیرند.

• جراحی : اگر تاندونیت پرونئال با درمان های محافظه کارانه بهبود نیافت، ممکن است به جراحی نیاز داشته باشید. جراحی شامل تمیز کردن لایه‌های خارجی آسیب‌دیده بافت از تاندون‌های پرونئال در طی یک روش به نام سینووکتومی است. برخی افراد ممکن است کاندیدای سینووکتومی کم تهاجمی باشند که شامل برش های کوچکتر و بهبودی سریعتر است.

خطرات جراحی تاندونیت پرونئال چیست؟

مانند همه جراحی ها، جراحی مچ پا برای تاندونیت پرونئال خطراتی از جمله:

– خون ریزی

– لخته های خون 

– عفونت

– آسیب عصبی

– تاندونیت مکرر یا درد مچ پا

– تشکیل بافت اسکار 

سوالات متداول درباره تاندونیت پرونئال 

بهبودی از تاندونیت پرونئال چقدر طول می کشد؟

زمان بهبودی بسته به شدت آسیب و پایبندی به درمان متفاوت است. موارد خفیف ممکن است در عرض چند هفته برطرف شوند، در حالی که موارد شدیدتر ممکن است چند ماه طول بکشد.

آیا تاندونیت پرونئال عود می کند؟

بله، تاندونیت پرونئال در صورت عدم توجه به علل زمینه ای مانند کفش نامناسب، تکنیک های تمرینی نامناسب، یا توانبخشی ناکافی می تواند عود کند.

آیا می توان تاندونیت پرونئال را در خانه درمان کرد؟

موارد خفیف تاندونیت پرونئال را اغلب می‌توان با درمان‌های خانگی مانند استراحت، یخ، فشرده‌سازی و افزایش ارتفاع پا، همراه با مسکن‌های بدون نسخه کنترل کرد. با این حال، توصیه می شود برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی مناسب با یک پزشک متخصص مشورت کنید.

نتیجه

تاندونیت پرونئال می‌تواند یک بیماری دردناک باشد که تاندون‌های قسمت بیرونی ساق پا را تحت تاثیر قرار می‌دهد. درک علل، علائم، استراتژی‌های پیشگیری و گزینه‌های درمانی می‌تواند به افراد در مدیریت و پیشگیری موثر تاندونیت پرونئال کمک کند. مداخله زودهنگام، استراحت مناسب و پیروی از برنامه درمانی تجویز شده می‌تواند به بهبودی سریع‌تر کمک کند و به افراد کمک کند بدون درد به فعالیت‌های روزانه خود بازگردند. اگر علائم ادامه یافت یا بدتر شد، ضروری است که برای ارزیابی جامع و درمان مناسب با یک متخصص مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.

گردآوری:بخش سلامت موزستان